Nico Dijkshoorn was vorige week donderdag aanwezig bij het Europa League-duel van Feyenoord met Sevilla. De vermaarde columnist kijkt in Voetbal International terug op de zinderende voetbalavond in Rotterdam-Zuid.
”Wat Feyenoord pas echt onderscheidt van andere clubs, is Ben Wijnstekers”, schrijft de geboren Amsterdammer. ”Hij zat met een heel gezelschap in een skybox naast die van mijn gastheer en Ben bleef maar knipoogjes uitdelen. Hij zag er goed uit. Een mooi pak en prachtig haar. Steeds als ik naar links keek, op welk moment dan ook, kreeg ik een duimpje of een knipoog van Ben. En opeens begreep ik wat hij deed. Hij keek of ik het leuk vond. Hij deed wat Rotterdammers altijd doen: loeren of andere mensen van hun stad houden.”
”En ik smolt. Ik wil op deze plek wel toegeven dat ik harder heb geklapt dan anders. Omdat ik wist dat Ben keek. Ik heb staan juichen om het tweede doelpunt van Feyenoord. Omdat ik wist dat Ben tijdens het juichen naar mij keek. De laatste zes minuten van de wedstrijd heb ik naar Ben gekeken. Hij was in trance. Ik zag clubliefde. Een volwassen man die met alles in zijn lichaam hoopte dat zijn club er niet nog twee om de oren zou krijgen. Het allermooist keek Ben toen er nog een minuut was te spelen. Hij straalde. Het kon niet meer fout gaan.”
Dijkshoorn verhaalt verder: ”Ik ben speciaal op een goede plek gaan staan, zodat Ben me kon zien als het laatste fluitsignaal klonk. Hij juichte prachtig. Met gebalde vuisten. Bijna een minuut lang. En daarna keek hij. Ik deed een duim omhoog. En hij ook. We lachten wat verlegen naar elkaar. Alsof ik hem had betrapt. En hij mij.”
