Joris Mathijsen stond afgelopen zondag in het thuisduel van Feyenoord tegen AZ (2-2) sinds weken weer eens in de basis bij de Rotterdammers. De verdediger vervulde zijn rol, net als bij zijn invalbeurt tegen Cambuur, met verve. De ervaring van Mathijsen zou wel eens hard nodig kunnen zijn bij het verwezenlijken van de Rotterdamse titelaspiraties.
Tekst: Michael Dreessen
Eerder dit seizoen moest Mathijsen veel kritiek incasseren. De Oranje-international oogde niet scherp, gaf cruciale goals bij vlagen net zo makkelijk weg zoals Sinterklaas zijn cadeautjes en stond tot overmaat van ramp de ontwikkeling van Bruno Martins Indi (als centrumverdediger) en Miquel Nelom ook nog eens in de weg. Eerlijk is eerlijk: ook bij ondergetekende was het stoïcijnse geslof van Mathijsen, toch één van de grootverdieners bij Feyenoord, met regelmaat een doorn in het oog. De verdediger werd uiteindelijk tot de reservebank veroordeeld.
Maar ere wie ere toekomt: dat Mathijsen acceptatie van zijn bijrol boven muiterij verkoos, is op zich al lovenswaardig. Hoeveel vedettes met internationale ervaring laten zich per slot van rekening zonder slag of stoot tot wissel degraderen? Toen er tegen Cambuur (0-2 winst) en AZ wel een beroep op Mathijsen werd gedaan, liet hij zijn ploeg dan ook niet zakken. Sterker nog, de geboren Brabander toonde aan nog altijd van waarde te zijn voor Feyenoord.
In de eerste helft in het duel tegen Cambuur wisten de jonge Feyenoorders zich geen raad. Ajax, PSV, FC Groningen en FC Twente morsten punten; het Legioen, lijdend aan een zware vorm van kampioenskoorts, rekende zich al rijk. En dan waren er nog die overijverige Friezen, die halsstarrig weigerden mee te werken aan het prille begin van een rood-witte triomftocht richting Coolsingel. Het ontbrak aan een fatsoenlijke opbouw van achteruit bij de nerveuze Rotterdammers. Na de thee bracht invaller Mathijsen dat waar Feyenoord behoefte aan had: rust, ervaring en slimmigheid. Ook tegen AZ was de opbouw meer dan voldoende met Mathijsen in de basis. De defensie zocht sneller de diepte, Stefan de Vrij oogde rustiger en zelfverzekerder en Feyenoord speelde een van de beste wedstrijden van het seizoen. Dat AZ een punt mee mocht nemen naar Alkmaar was op zichzelf een klein wonder te noemen.
Mathijsen beschikt (met onder meer een WK-finale op zijn curriculum vitae) over een schat aan ervaring en lijkt mede daardoor onverstoorbaar – ook na de nodige kritiek en een verwijzing naar de reservebank. Die ervaring zou wel eens het ontbrekende ingrediënt kunnen zijn dat het wisselvallige jonge elftal nodig heeft om achterin stabieler te worden en zo – wie zal het zeggen – koers richting de Coolsingel te kunnen zetten. Het klinkt wellicht wat opportunistisch na anderhalve goede wedstrijd en de kritiek van weleer, maar uiteindelijk ging het de wedstrijden zonder Mathijsen niet aantoonbaar beter. De verguisde routinier met al zijn ervaring leek zelfs zowaar gemist te worden.
Voetbal Centraal
