In de wereld waarin alles sneller moet, de transferbedragen almaar stijgen en de mogelijkheden onbeperkt lijken, is het soms ook goed om te relativeren. Te kijken naar de kleine dingen die de sport juist zo mooi of bekrompen maakt. In deze column van Nathan Sprey.
Juichend komt de Tsjech Adam Toupalik als eerste over de finish. Twee handen in de lucht. Een smile op zijn gezicht. Hij heeft de WK-titel gepakt. Maar dan opeens rijden zijn achtervolgers langs de jonge veldrijder. Op volle snelheid. Verbaasd kijkt Toupalik om zich heen. Hij hoort de bel. Opeens dringt het tot hem door: hij heeft te vroeg gejuicht. De laatste ronde is pas zojuist ingegaan.
Het was een aandoenlijk gezicht in januari 2016. Hoewel Toupalik nog vol op zijn trappers gaat staan en nog bij de kopgroep aansluit, pakt hij zijn wereldtitel niet meer terug. De wereldtitel die hij in zijn hoofd al binnen had. Juichend op het podium Brons was een hele, hele schrale troost. Toen hij dacht dat ‘ie er was, werd het pas écht moeilijk voor Toupalik.
En écht moeilijk wordt het nu ook voor Feyenoord. Johan Derksen feliciteerde Feyenoord afgelopen maandag al met het kampioenschap in Voetbal Inside. De spelers van Feyenoord verkeren sowieso in grote euforische staat. PSV is uitgeschakeld. En Ajax? Ach, die komen ook wel.
Maar net als bij Toupalik breekt voor Feyenoord nu de moeilijkste, laatste ronde aan. Nu ze denken dat ze er zijn, wordt het moeilijk. Na de euforie wacht in maart met de stadsderby tegen Sparta, de thuiswedstrijd tegen een AZ dat tot grote pieken kan komen tegen topclub en de immer lastige uitwedstrijd in Friesland tegen Heerenveen. Allemaal nog voor de topper tegen Ajax in de Amsterdam ArenA. Een loodzwaar programma.
De euforie kan nog zo groot zijn. Zwaar én lastig worden de komende weken van Feyenoord ongetwijfeld. Kun je gemakzucht als Giovanni van Bronckhorst voorkomen? Wellicht. Shorttrackcoach Jeroen Otter liet ooit zijn pupillen na een zwaar trainingskamp in de Franse Alpen niet terug vliegen naar huis. Eenmaal op het vliegveld aangekomen hoefden ze niet naar de gate. Maar er kwam een kaart en kompas tevoorschijn. De shorttrackers moesten 1700 kilometer naar huis fietsen. In plaats van ontspannen met het vliegtuig. Gewoon om te beseffen dat als je dénkt dat je er bent, de weg juist nog heel ver is.
Toupalik ervoer dat op heel pijnlijke wijze en verloor zo zijn WK-titel veldrijden. Ja: Feyenoord heeft de beste papieren. Maar nee, Feyenoord is er nog lang niet. Zolang ze dát maar al te goed beseffen, kunnen ze de loodzware maand maart, én de eerste wedstrijd in april, overleven.
Als de Rotterdammers denken dat ze in het vliegtuig naar de titel vliegen, halen ze het niet en komen ze van een koude kermis thuis. Maar als ze beseffen dat ze nog heel wat bergen hebben te beklimmen en dieper moeten gaan dan elk duel hiervoor, gaan ze het halen. Dán staat Feyenoord aan het einde van dit seizoen op de Coolsingel.
