In een uitgebreid interview met Voetbal International is Leo Beenhakker niet mals in zijn kritiek richting de huidige beleidsbepalers van Feyenoord. ‘Don Leo’ werd begin 2011 weggestuurd en is daar bijna drie jaar na dato nog steeds verbitterd over.
”Het gekke is: het is voorbij, maar het is niet af. De manier waarop ik ben weggegaan bij Feyenoord… ’t Is niet af, niet compleet”, aldus Beenhakker. ”Dat je moet stoppen, is volkomen normaal voor een vent van zeventig, maar als dat als argument wordt gebruikt, dan vind ik dat toch vreemd. Je haalt iemand op zijn 67ste binnen als technisch directeur, dan weet je dat hij twee jaar later 69 is. Of niet?”
”Als je dan ook, daar gaan we weer, bij een club die financieel naar de kloten is en die 45 miljoen schuld heeft, dat je daar dus 9 maanden voor niks gaat werken – ik heb nooit een bonnetje ingeleverd, nog geen reiskosten – en dat diezelfde mensen daar nog allemaal zitten, dan zeg ik: neem je verantwoordelijkheid. De club is gered door investeerders. Anders was die er niet meer geweest. Maar iedereen loopt met de borst vooruit. Dat is niet goed.”
Beenhakker is naar eigen zeggen ‘op zijn ziel getrapt’ en maakt daardoor niet meer de gang naar de door hem zo geliefde Kuip: ”Ik weet niet hoe ik zou reageren als ik in De Kuip die mensen weer zag. Of ik hartkloppingen zou krijgen, agressief zou worden, emotioneel – ik weet het niet. Dat klinkt heel raar, dat klinkt heel overdreven en dat mag iedereen ook vinden, maar: zo, diep, zit, het. Vanaf mijn achtste, hè.”
Zonder namen te noemen doelt de oud-trainer van Real Madrid, Ajax en Feyenoord op de directeuren Eric Gudde en Martin van Geel: ”Deze mensen wil ik gewoon niet meer zien. Het is misschien klein en het is misschien kortzichtig, maar wat dat betreft heb ik het recht om te luisteren naar mijn eigen gevoel en mijn eigen ik. De emotie zit te diep. Omdat het dus dat onafgemaakte einde is. Dus moet ik het een plek geven. En dat lukt, ja hoor. Want als ik voor televisie naar Feyenoord zit te kijken, dan hoop ik dat ze winnen. God zij gedankt, ik hoop dat ze winnen. Dat heb ik nog steeds, gelukkig wel.”
