“Zo, en nu gaan we vol voor de titel.” Was getekend Dirk Kuijt meteen na de gewonnen bekerfinale tegen FC Utrecht. Onbedoeld maakte de captain van Feyenoord de weg naar de naderende landstitel langer dan mogelijk. Want niet pas halverwege de competitie of na een uitstekende start, maar nog voor de zomerstop dachten de fans nog maar aan één ding: de door Kuijt uitgesproken titel.
Wachten is een lijdensweg. Alsof je in de rij van de Efteling het hoogste punt van de te gekke achtbaan al kan zien, maar er nog drie onvoorziene bochten in de wachtrij blijken en je nog ruim een uur moet wachten. Niets is vervelender dan wachten, terwijl je het einde al kan zien. In dit geval zagen de supporters nog voor ze in de rij stonden, de attractie al. En na de eerste competitiewedstrijd (0-5, FC Groningen) werd dat gevoel alleen maar groter.
Maar bij winnen is wachten helemaal geen lijdensweg. Dat bleek: want zonder voor te dringen glipte Feyenoord de eerste weken van het seizoen de rij op hoog tempo door. Niemand hield de Rotterdammers tegen. Schier onpasseerbaar en makkelijk scorend werd elke tegenstander verslagen. De ploeg van Giovanni van Bronckhorst nestelde zich aan de top van de Eredivisie.
Veerkracht
De eerste echte onvoorziene bocht kwam Feyenoord in Deventer tegen. Op bezoek bij Go Ahead Eagles werd een pijnlijke nederlaag geleden. Maar, en dat is misschien wel de belangrijkste reden dat de lijdensweg van het wachten nooit een lijdensweg werd, na elke onverwachte bocht kwam er een passend antwoord. Na het echec in Deventer, de nederlaag tegen Sparta en het ontluisterende verlies in de ArenA: telkens toonde Feyenoord veerkracht.
In plaats van de achtbaan uit zicht te raken werden er na elke bocht meteen weer vier stappen in de goede richting gezet. Het gevoel van crisis, honger, dorst of zere benen in de wachtrij, hoefden de Feyenoord-fans nooit te merken. Pas de laatste weken kwamen er door de goede vorm van Ajax donkere luchten te hangen boven de wachtende Feyenoord-supporters. Maar de achtbaan was al zó dichtbij: die kon niet meer uit zicht raken.
De enige vraag was of Feyenoord eerder in het karretje zat dan Ajax, dat telkens loerde of ze niet konden voordringen in de rij. Ondanks redelijk heftig duwen, porren en trekken lukte dat de Amsterdammers niet: Ajax struikelde, Feyenoord liep rustig verder. Zonder paniek kon het relatief ontspannen voorin het karretje gaan zitten.
Jaloers
Dus lijken de Rotterdammers als eerste boven te komen. Alleen een grote storing, opeens opkomende spanning of iets ander bijzonders kan Feyenoord nog uit de ideale uitgangspositie voorin de achtbaan krijgen. Na maanden van wachten, zonder dat het écht een lijdensweg werd, lijkt het doel behaald. Nog even en Feyenoord staat inderdaad op het hoogste punt van de achtbaan. Vol emotie. Euforie. Alle andere wachtende in de rij kijken jaloers naar boven toe.
En ondanks dat het wachten al zo lang duurt, vanaf de bekerwinst dit seizoen werd de achtbaan al gezien maar sinds 1999 is het plan om deze achtbaan te bezoeken er al, is het nooit een lijdensweg geworden. Veel punten achter elkaar werden er niet verspeeld; de eerste positie bleef altijd voor Feyenoord. De lijdensweg werd een triomftocht. Als het karretje over twee weken voorzichtig gaat rijden rest er nog slechts één ding voor alles en iedereen in Rotterdam-Zuid: genieten.
